Hatırla Geceleri buz tutar kristal yalnızlık Orada duruyorum Ve biliyorum bildiğini, dar zaman ve ne kadar değilmiş gibi..
/
Oysa bu Oysa bunlar Boyunlarını öpmek için uzatanlar Varlar, vargitler, maviden kırmızıya Ve eğreltiotları Uykularında atları sürüyorlar Kalkan gözbebekleri Gittikçe karanlığa dönüşüyor boynumdaki gerdanlık,
Yine de eğilmiyor şarkı dinliyorum Kuzgun’a söylüyorum, o da yağmura tutuluyor eğilmeden..
,,, Burada Yeşili boşalmış ağaç kökleri Beyaz mermerlere sızan çatlaklık gibi Bir ülke daha geçiyor üstümüzden Bach karakalemini çizerken kaşlarımıza
Karanlık veriyoruz Karanlık alıyoruz
Belki son, notalar, aryalar ve hışırtı ağacı Ağız kenarlarında kağıtları yırtıyoruz Yazıyoruz İlla ki ölü Çırılçıplak ve dipteki taşlar gibi Büyüyoruz Köküne aşık dilsizlik…
Mumyalıktan cehennem kapısını açtım Fotonlar saçılıyor renk renk Meyus ve Rodin’in öpüşmesi.
İmlerimiz de olabilirdi, çok simgeli an Ve değişimde kesinlik Afyon, şarap, oyuncular ve ötekiler Ve Baudelaire’nin kötülük çiçekleri gibi Yani başlangıç Yani son Yani çığlığın resmedilişi.
,,,
Şimdi Salome ve hastalık Belki Morgue sokağında çifte cinayet Don kişot ve ölü katırlar üstünde..
” Evet kimsesizdik ama umudumuz vardı Üç ev görsek bir şehir sanıyorduk’ * Turgut Uyar.*
….
I
Karanlığa ağzımızı açıp Bağırdık Bağırdık ama dans eden yoktu Yanılgıdan ibaretiz.
II
Bu uğursuz Zuhuru bekleyenler, yazık Nasıl ölü topraklarda ve kör gözlerde Diriler, deriler, aynaları unutanlar Tekmil tekillik Sureti muazzama Usanmış Soğuk Ve sarsıcı taş avlular Hep jestleri taklit ederek Nasıl da ağırlaşırdık Nasıl da ağırlaştılar..
III
Belki Underground, Burkina Faso, içimiz iç İçimiz kuru, hain ve kurdumuz aç Yani birdenbire Lokmalar ve mülteci korseler gibi Karaşın Tozunda toz ne kadar makbulse Geyiğin de yırtıkları vardı, biz de çok korkuyorduk..
” Hayvanlar, yaşadıkları ülke hakkındaki gerçekleri gösterir ” dedim. ” Hayvanlara olan yaklaşım yani. İnsanlar hayvanlara vahşice davrandıklarında, hiçbir demokrasi biçimi onlara yardımcı olmaz, aslında hiçbir şey yardımcı olmaz”..
mumya boyaları ile sıkı bir sargıya sahiplik bu şeritler taşlıklardan gelen vudu büyüleri ve ra’nın gözü güne erişmek üzere süslendim aynaya baktım ve karşıya geçtim..
bir gece, taygetos dağı, vahşi zirveler ve ışık çizgisinin görselleşmesi özünü ekledim ruhuma safir yağ sürdüm, kustum sembolik sakal koydum çenene..
,,,
sevgilim dekorasyonu bitirdiğimde ağzını aç gözlerini aç seni yeniden canlandıracağım anlamına gelir ve ölümsüzlük taşır,
tanrı amon’a adanmış karanlık gibi iki dikilitaşa bakıp mastürbasyon yapacağız
Ben, Yakup, beni hiç kimse çağırmadı Ve biraz hiç çağrılmamaktan yapılmış Yakup*
Edip Cansever*
…
Hayranım duvarda sabit duran tablolara! Bir pencere ki perdesi yok Dolabın rafları kırık Dört yanımız, üryan sürgünlük Sandalyeler Ve ince evlerin ilahi yalnızlığı Gırtlağımıza kadar batmışız yakup.
Bir kuş Matruşkalar içinde iç İçinde heykeller Nakkaşlar Kuzgunlar, şenlikler Bugün de yağmuru beklemiyoruz Kurbağaları dinliyoruz Ve düşünüyoruz Beş parmak, kol, bacaklar Pişmiş kelleler, sığır kemikleri Ve kedilerin çöpçülüğü..
Bağdaşmış karanlık Burada oturup bakınıyorum Suyun doyurucu yoksunluğu var Odalar, odalarda küllükler Ve çağırabilir misiniz yakup, yakup Çarklar, dinamolar Kampana çalan trampatalar Zihnimizde bu şuur değil O kadar çoktular ki* Ve o kadar buruşuk kağıt parçaları Ve biz hep kurbağalar Kurbağaların arasında yalnızlar Çağrılmayanlar Ve her bir zerremiz..
onun üstüne var mı. hayır, onun batışını her defasında görüyoruz daha ne olsun. öteki mi, öteki kim. ne olurdu bir yabancıyı sevseydiniz, belki kafka ve milena olurdunuz. belki paul celan ve ıngeborg bachmann olurdunuz. yalnız safsatalar konuşur ve bu yargıçlar köpürüp neden taşıyor. taşmışlar ama yanlış tarafa kalemleri taşmış. eve, anneme gitmek istiyorum. kusacağım..
…
diyor ki;
ben piçtim semavere göre. semaverin kaynıyor olması mutluluğu ifade etmiyor. aksine cin ali geliyor ve her şey sıfır noktasında kaynamaya devam ediyor.
Neden diyorum..
çünkü annemi mor elbisesinden tanıdım. hep kırışık, yamalı, bir askılıkta da inanılmaz asaleti var. ekmek ve süt kokuyor annemin elbisesi.
benim annem ağlayan bir çayır gibi. biz onunla mahkeme ve hep icra yoluyla sevişiyoruz..
…
bir fotoğrafa bakıyorum; müfettiş seri katillerin testerelerini sergiliyor. sonra bir ressam eline fırçasını alıp cehennemden gelen aletleri aktarıyor tablosuna ; hata fazla tanımlamalar ve kadın ve kaybolanlardan birine ait. piromani.
…
bir kere kıvrandı, aldırmadım. sonra, iki ,üç dört derken gelip kucağıma atladı. ben de onu sıkıca kollarımın arasında tutarak gidip pencere kenarında bir yere oturdum…
pencere açık. camlar kırık. onun sivrice dişleri var. ben oraya neden oturdum lulu. oturmamalı mıydım. hayır oturdum işte. kafamı bulandırmayın. kim bulandırıyor. ben mi?
….
kırmızı atlı yıldırım hızıyla haber getirdi. birden burnumda sibirya çiyi, yolculuk gibi hedefsiz bir uçuştu.. sibirya piçiydim ben. .. . o da piçti sibirya’da..
..
aslında oyun oyun oyun. rol gereği bütün tanrılar boğar bir şeyleri.. başka oyunlara doğru. bizim manto dediğimiz gözümüzde su geçirir gerçeklik. karaşuk kuruşuk, karaşuk kuruşuk şeyler. uzaklığa övgüyü sadece eğreltiotlarına çılgınlık götüren atlar anlar.
