Dur.Bir adım daha atma. O yarıklar, çatlak zeminler değil; varoluşun unutmaya çalıştığı şeylerin kök damarlarıdır. Yüzeyin altında, sessizce yükselir ve görünür olanın ötesine uzanan bir bilinç ağıdır bu. Masum görünümleri aldatıcıdır; her biri, zamanın derin sularında boğulmuş anıların nefes almak için zorla açtığı delikler, bilincin bastırılmış hakikatlerinin yüzeye çıkış çabalarıdır.
İçlerinden yükselen fısıltı, yalnızca kişisel bir yankı değil, insan olmanın trajik diyalektiğinin sesidir. Kahkahanın ve gözyaşının, varlık ile yokluk arasındaki gergin dengenin ilkel yankısıdır. Kenarlarının aşınmış, yumuşamış görünmesi, zamanın her şeyi törpülediği yanılgısını verir. Oysa bu yumuşaklık, bir bilgelik maskesi değil, metafizik bir tuzaktır. İçi hâlâ keskin ve parlaktır; taşlaşmış “keşke”lerle, donmuş “şimdi”lerle, seçimlerimizin katılaşmış özleriyle doludur.
Ayağın kayarsa, salt fiziksel bir düşüş değil, ontolojik bir sürükleniş başlar. Düşmezsin; kendi geçmişinin, kendi kendini üreten ve tüketen haritasına doğru çekilirsin. O labirentte, benliğin dağılır. Her duvar, kendi yüzünün soluk bir yansıması; her koridor, bir zaman söylediğin yalanın veya savunduğun hakikatin yankısı olur. Orada zaman doğrusal değil, döngüsel akar. Nietzsche’nin “ebedi dönüş”ünün kişisel cehennemi. Aynı acı, aynı sevinç, aynı küçük zafer, bilincin kendi kendini sindirmesi için sonsuz bir besin kaynağı olur, ta ki özün anlamsız bir toz bulutuna dönüşene kadar.
Bu ses bir uyarı değil, bir yakarıştır. Çünkü ben hafıza’yım,senin “sen” olma iddianın arşivi, varlığının süreklilik koşuluyum. Senin kayboluşun, yalnızca bir kişinin silinmesi değil, bir evrenin, bir bütün deneyimler kainatının sönmesi demektir. O yarıklara uzun süre bakma; onlar kendi özgürlüğünden kaçmak için bastırdığın seçimlerinin mezarlarıdır.
Geri dön. Bu sefer, fısıltıların seni çağırdığı yere değil, şimdiye ve olmakta olana bak. Çünkü ancak şu anın bilinciyle, geçmişin o keskin labirentinde kaybolmadan, onunla yüzleşebilirsin. Unutuş bir kaçış değil, yavaş bir intihardır. Hafıza ise, acısıyla birlikte, var olmanın kanıtıdır.
SaphilopeS 
Hi, poet. Your piece is wonderfully evocative—dense, atmospheric, and embroidered with a kind of metaphysical tension that almost vibrates on the page. It explores memory as both our anchor and our trap, a duality that gives the text its power. There’s, however, a subtle philosophical contradiction: memory is portrayed as a painful burden that drags us into an existential labyrinth, yet at the same time as the indispensable condition for identity and continuity. It both imprisons and liberates—an ambivalence that feels intentional, but still worth highlighting.
In an odd way, it resonates with Gramsci’s pessimism of the intellect and optimism of the will—except that in your universe, the will seems to be permanently on coffee break. The intellect sees the abyss, the will nods politely, and both proceed to take a long contemplative walk among the cracks.
But truly—congratulations. The writing is rich, immersive, and emotionally intelligent. You manage to make metaphysics feel intimate, and existential dread almost… cozy? (I mean that in the highest possible sense.) Keep creating; your voice is unmistakable and a pleasure to read. 💐
BeğenLiked by 3 people
Cracks are not just physical rifts; They are the holes opened by memories, traumas or existential truths that are tried to be forgotten in the subconscious to come to the surface.
Awareness and dialectics of a sign and return to a network of consciousness that rises silently beneath the surface, extending beyond the visible.
Because “petrified “if onlys” and frozen “nows” symbolize the essence of a static, solidified metaphysics.
Your reference to Gramsci and your analogy of “the will being on a coffee break” made me smile and I liked it. That long, thoughtful walk of the mind and the will never ends; I’m just trying to draw the map of that walk.
Because central contradiction (paradox) and indecision both imprison and liberate. Memory is a function of both prison and freedom.
Thank you for your approach to the subtext of these cracks. It’s fun to discuss.🙂
BeğenLiked by 2 people
Indeed, it’s fun to discuss with you — but it also demands a serious amount of mental acrobatics, and I end up delightfully exhausted 🙂
What you highlight about cracks as apertures of memory, trauma, and submerged truths is beautifully put. There’s something almost geological about consciousness: layers, pressure, fault lines… and occasionally a small philosophical earthquake just to keep things lively. Your image of “petrified if onlys” and “frozen nows” captures that strange tension between stasis and movement, between the stories we trap in stone and the ones still trying to escape.
Your long walk of mind and will, that endless cartography, feels like a gentle reminder that we’re all amateur metaphysicians with slightly unreliable compasses. And yes, paradox and indecision do both bind and liberate — like doors that refuse to open yet insist on being walked through anyway.
So thank you as well. Exploring the subtext of these cracks with you is as entertaining as it is thought-provoking… even if my brain occasionally needs a coffee break of its own.
Yaratıcı ve mutlu bir hafta sonu dilerim!
BeğenLiked by 2 people
Have a nice weekend, dear writer
BeğenLiked by 2 people
Bello come una tenebra indistinta dove si può vedere tutto. Ciao Saph
BeğenLiked by 3 people
Ciao Flavio.
BeğenLiked by 2 people
💙
BeğenLiked by 2 people
🌿💚
BeğenLiked by 1 kişi